Vlado Wall-E Perović

          Kažu da je pauza u crnogorskom fudbalu jedna od najdužih na svijetu. Kažu da je to sasvim normalno zbog vremenskih neprilika i stanja infrastrukture. Kažu da su crnogorski fudbaleri među rijetkima koji mogu da nabace po nekoliko kilograma više tokom priprema. Kažu da je to sasvim logično jer je to jedinstvena prilika da imaju tri obroka dnevno. Kažu i da ovi što nijesu bili na pripremama takođe dobiju na kilaži. Jer valjda nemaju gdje da treniraju.

          Ljudi vole mnogo da pričaju o crnogorskom klupskom fudbalu. Bivši fudbaleri, treneri veterani, roditelji talentovane i manje talentovane djece, svi oni redom znaju više i bolje od onih koji se svakodnevno rvaju sa tekućim problemima. Iz kafane je kažu najbolji pogled na život. Kako platiti delegata i sudije, kako se snaći da se isplati makar jedna od šest plata koje su dužni izvođačima radova na zelenom terenu, kako nagovoriti nekoga da se pojavi na tribinama naših stadiona? Više ne možemo da pronađemo tako lako novog Mijata ili Deja, ponekad nam se pojavi Luka ili Marko, ali sve to ne može da utiče na likdivnost crnogorskog klupskog proizvoda. Naši najbolji fudbaleri sada se raduju transferima koji vode na Tajland, a od tako zarađenog novca ne može se podmiriti ni malo veći račun za struju.

          Džaba svi napori fudbalskog saveza da se akterima omoguće pristojni uslovi za igru, iako svake godine nikne teren ili dva u njihovoj režiji, iako se pomaže i šakom i kapom, klubovi kopne, a štrajkovi su normalan element za iskazivanje duševnih bolova fudbalera. Iako na svakom ćošku izrastaju novi balon tereni sa vještačkom travom, iako se svakog mjeseca formiraju nove škole fudbala i fudbalski klubovi, iako mediji bruje o novim talentima, stanje u crnogorskom klupskom fudbalu, prvoj i drugoj ligi je samo lošije.

          Možda oni iz kafane stvarno znaju bolje, možda imaju rješenje, možda je situacija i bolja nego što izgleda, možda su rijetko ludi i hrabri oni koji vjeruju u bolje sjutra i ulažu i dalje i sebe i novac. Možda je stvarno jako bitno ko će biti najbolji u Crnoj Gori. Možda ne treba igrati evropska takmičenja, možda se treba zadovoljiti postojećim. Teško je ponuditi pravi odgovor. Rješenje.

          Ipak, zbog nas nekoliko što mislimo da smo još uvijek dovoljno talentovani da Evropi i svijetu ponudimo kompletan fudbalski proizvod, treba se držati principa, postaviti uslove, biti strožiji i energičniji. Počistiti korov, dopustiti fudbalerima da se osjećaju kao profesionalci, omogućiti im redovne plate, ma kolike bile, dozvoliti im da se makar na zelenom ili manje zelenom terenu osjećaju kao momci koji zarađuju stotine hiljada eura, funti nedjeljno. Jer ako ne sačuvamo našu djecu, ako ih pravilno ne pripremimo za težak fudbalski svijet, vratiće nam se generacije i dalje talentovanih, ali sada šankera, kelnera, konduktera.

          Za početak, hajde da odemo na stadione, već u utorak, da im ulijemo novu snagu, pozitivnu energiju, da se osjete važnim i poštovanim. Za početak, da im pokažemo da nijesu odbačeni makar od rodbine, prijatelja, ljubitelja fudbala. Za početak, dovoljno je da ih dočekamo i ispratimo aplauzom.