Forma je prolazna - Klasa je vječna
‘’Možeš da promijeniš ženu, političku partiju, religiju. Ali, nikad, nikad, ne mijenjaš fudbalski tim za koji navijaš''
Ovim riječima se Erik Kantona, legendarni fudbaler Mančestera, a u ovom slučaju glumac u filmu Kena Louča, u ulozi anđela čuvara, obratio svom štićeniku koji je pod dejstvom marihuane unio u svoj život idola, čiji fudbalski i životni put je pasionirano pratio. Ovih dana, mnogim zaljubljenicima u fudbalsku loptu, sa i bez uticaja opojnih sredstava, svim neutralnim zanesenjacima, koji ne navijaju za ostrvske klubove, srce kuca isto crveno, ali liverpulski crveno, a Stiven Džerard utire svoj put ka fudbalskim božanstvima.
Nakon 25 godina patnje od tragedije koja se desila na stadionu Hilsborou, kada je 96 navijača Liverpula ostavilo svoje živote pod još uvijek nerazjašnjenim i u svakom slučaju nesrećnim okolnostima i nakon 24 godine od poslednjeg trofeja za fudbalskog prvaka Engleske, Redsi imaju dovoljno snage, talenta, kvaliteta, klase, mudrosti u nogama i u glavi da su svojim navijačima istetovirali u sivu moždanu masu snove o tituli.
Iako je u životu bilo kojeg navijača Liverpula mlađeg od 30 godina bilo i više nego dovoljno motiva da se raduje, kroz tamo neke Lige Šampiona, razne kupove, vlažni snovi o tituli bili su daleko. Prije 25 godina, u sezoni kada se velika tragedija i desila, izvjesni Majkl Tomas, iskoristio je glupost Džona Barnsa, koji je želio da dribla i postigne gol, umjesto da se druži sa korner zastavicom u poslednjem minuta susreta. Barns, jedan od najznačajnijih fudbalera Engleske u tim godinama, izgubio je loptu, koja je u par dodavanja došla do Tomasa, koji je bio bolji od Brusa Grobelara i donio titulu Arsenalu.
Godinu dana kasnije, Liverpul je došao po svoje, poslednji put. Uslijedila je smjena generacija, uvijek je falilo nešto, od dobre transfer politike, preko trenera, vlasnika, pa su se uz fenomenalno jačanje konkurencije u vidu fudbalskih genijalaca u likovima Fergusona, Vengera, Murinja, do upliva rubalja i petrodolara, lako sklopile kockice da se na Enfildu zadovolje igranjem u Ligi Šampiona.
Ulaskom u igru Fenway Sports Grupe, na čelu sa Džonom Henrijem, stvari su se dramtačno promijenile. Stabilizator, Keni Dalgliš, dobio je nasljednika, katalizatora, Brendana Rodžersa, a u amanet mu je ostavljen akumulator, Stiven Džerard. Naravno, bez Luisa Suareza, turbo giga mega cara za postizanje golova i iritiranje rivala i fudbalske javnosti, teško da bi se moglo više nego ranijih godina.
Uz taličnog vlasnika, a to Džon Henri jeste, jer je prije tačno deset godina, skinuo ''Bambinovo prokletstvo'' upravljajući Boston Red Soksima, kada je došao do bejzbol titule nakon 86 godina posta, Liverpul bi mogao više, brže i bolje od ostalih. Gomila golova, pogotovo nekarakteristično, gomila golova u prvom poluvremenu, vazdušni napadi nakon prekida, maštoviti potezi, neobične proslave pogodaka, smijeh, suze, znoj i volja, upisali su i 10-tu pobjedu zaredom. Bio je tu i neki penal viška, komad sreće zagrljen, ali i to se zasluži gore navedenim.
Četiri kola do kraja, Liverpul ima jasan cilj, upisati još četiri trijumfa, pronijeti još malo sreće niz Enfild Roud, zaljuljati još neki put fudbalsku kolijevku, sve u slavu igre koja je raspolućena na bogate i siromašne, menadžere i igrače, interesne zone i čudesne sportske priče. I da se ne uspije u tome, nema mu mane. U svijetu gdje je većina emocija marketinški trik, ako ne pokleknete na himnu ''You'll never walk alone'' ili uzvišeni krik i zakotrljanu suzu u oku kapitena, nema vas, sami ste.
