Vlado Wall-E Perović

          Pred početak drugog dijela fudbalske sezone održana je radionica FSCG i sudijske organizacije za sportske novinare. Predmet okupljanja je bilo upoznavanje sa pravilima fudbalske igre i sudijskim tumačenjima određenih situacija na terenu i van njega. Dvadesetak predstavnika crnogorskih medija u razgovoru sa portparolom FSCG Ivanom Radovićem i sekretarom sudijske komisije Amilom Gerinom mogli su da dobiju sve nove informacije vezane za suđenje u toku dvosatnog izlaganja, da riješe nedoumice, postave konkretna pitanja i dobiju isto takve odgovore, uz pomoć snimaka i video materijala koji su dodatno pojašnjavali određene momente u fudbalskoj igri.

          Bilo je lijepo vrijeme tog dana, novinari željni sunca, pa je druženje trajalo i kraće nego je predviđeno. Kako je prolazilo vrijeme, sve je bilo manje strpljenja, a većina prisutnih sa osmjehom je dočekala ponuđeni test od strane domaćina u kojem je kroz sedam postavljenih zadataka trebalo odrediti kaznenu i disciplinsku mjeru. Uz potpis i za zaokruživanje spremnu hemijsku pratili smo video materijal, gledali usporene snimke i impresije pretvarali u važeći dokument koji je potvrđivao naše ne(znanje) o sudijskom poslu. Koliko smo bili dobri u tome govori podatak da je najviše tačnih odgovora, šest, imao snimatelj TV777 koji nije čak ni prisustvovao većem dijelu radionice i za nagradu je dobio sudijski dres.

          Džaba informacije, džaba dobra volja, džaba poznavanje fudbala, džaba gledanje X na N utakmica na televiziji ili uživo, očigledno da sportskim novinarima ipak fali taj suptilni sudijski osjećaj. Zamislite onda kako tumače igru oni koji su imali možda tri sata fizičkog vaspitanja u školama, koji nijesu potrčali za loptom, oni kojima sport služi za bacanje tiketa u korpu i stvaranje teorija zavjere. Zamislite kako su oni bili razočarani što je sudija Čakir pokazao crveni karton na osnovu tumačenja pravila fudbalske igre. Opasna igra, udarac otvorenom kopačkom, kramponima u grudi, bez obzira na važnost meča zaslužuje crveni karton. Bila to beton liga, srednja regija, naša druga ili prva ili Liga Šampiona, kriterijum mora biti isti. Zato su neki od njih na Old Trafordu, a za nekima se juri po livadama od strane onih koji su dokoni i od fudbala operisani.

          Jasno je da se većina neće složiti sa ovim mišljenjem, ali kao što reče Roj Kin, ako igrač dozvoli sebi, ako se dovede u situaciju da može da dobije crveni karton, njegov tim je već u problemu. Ako ne razmišlja da na terenu još ima živih ljudi koji mogu stradati zbog njegove namjere da prihvati loptu, mora biti kažnjen. E, to se desilo na ''teatru snova''.

          Poziv fudbalskog sudije je jedna od najtežih profesija modernog vremena. Juriti za atletama boltovskog profila u stilu video igrica i uz pomoćnike regulisati razne pokušaje prevare, kao što su simulacije i pokušaji ubistva rivala laktom u skoku nije jednostavno. Vi, koji iz fotelje, sa kokicama i ''jupijem'' na stolu pratite fudbal i morališete, kada uz pomoć desetak kamera i usporenih snimaka procijenite pravilno situaciju, samo na trenutak razmislite o Čakiru i sličnima. Ili pogledajte dokumentarni film Les arbitres (Sudije) koji najintenzivnije govori o ličnim dramama i dilemama, težini posla o kojem svi imamo mišljenje, a koje nije daleko od fraze, čovjek u crnom. Bez obzira što je svakom njegova muka najveća, da bi otvorili vidike, obojili život, pogledajte ga i sa druge strane.